Σήμερα, έχω απέναντί μου τον Κώστα Παπανικολάου. Στη συνέντευξη που ακολουθεί δεν θα μιλήσει ως πρώην Γενικός Διευθυντής του ΑΝΤ1 Radio, αλλά καθαρά ως άνθρωπος.
-Κώστα, έχοντας ζήσει πολλά έντονα πράγματα στη ζωή σου, και ευρισκόμενος στο επίκεντρο και στις κορυφές του ίδιου του συστήματος, ως Άνθρωπος ποια θεωρείς ότι ήταν η προσωπική σου Κορυφή ως στιγμή;
-Για τις Κορυφές δεν υπάρχουν στιγμές. Υπάρχει η διαδρομή προς αυτές. Άλλωστε όταν βρίσκεσαι στην Κορυφή η ίδια η φύση δεν σ αφήνει να το καταλάβεις γιατί δεν έχεις μεγάλο επίπεδο στήριξης και θα σκοτωνόσουν. Η πορεία για την Κορυφή επίσης δεν γίνεται σχεδιασμένα και όταν γίνεται συνήθως αποτυχαίνει. Η διαδρομή της κοινωνικής σου ζωής είναι σαν λούκι χωρίς χειρολαβές. Ή αφήνεσαι με εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και ευχαριστιέσαι τη σκοτεινή πορεία ή σχεδιάζεις τα βήματά σου και πονάς πολύ στα γλιστρήματα.
-Ο ρόλος σου ως δημοσιογράφος και ως Γενικός Διευθυντής μεγάλου Μ.Μ.Ε. στην πορεία, σε έκανε να αφήσεις πίσω πράγματα του εαυτού σου και να συμβιβαστείς στη ζωή σου;
Ουυυυυυ!!! Οι συμβιβασμοί και οι απώλειες ήταν συνεχείς και μεγάλες. Είτε απλά σαν δημοσιογράφος είτε περισσότερο σαν υπεύθυνος ενός Μ.Μ.Ε. δεν έχεις μεγάλα περιθώρια για ταύτιση της πορείας σου με τον εαυτό σου, αν φυσικά διαθέτεις εαυτό, δηλαδή δομημένη προσωπικότητα. Είναι ευτύχημα να μη τη διαθέτεις, για να μπορείς να καβαλάς το κύμα που σε ανεβάζει, χωρίς ενοχές ή θριάμβους.
-Μετανιώνεις για τα πράγματα που άφησες και τους συμβιβασμούς που έκανες για την καριέρα σου;
Πρώτον δε μετανιώνω ποτέ και για τίποτα. Και δεύτερον δεν κάνεις στρατηγικούς συμβιβασμούς στην πορεία σου. Κάνεις μόνο συμβιβασμούς, άρα γιατί να μετανιώσεις; Για την ίδια την πορεία;
-Θεωρείς τον εαυτό σου Ελεύθερο Άνθρωπο;
Τον φαντασιώνομαι σαν Ελεύθερο Άνθρωπο. Θεωρώ ότι είμαι σκλάβος του πιο ασήμαντου και του πιο σημαντικού.
-Αν μπορούσες να περιγράψεις τον εαυτό σου ως Ελεύθερο Άνθρωπο σε μας, όπως τον φαντασιώνεσαι, πώς θα ήταν;
Γιατί θέλετε να παίξω παντομίμα; Δεν είναι καλύτερα να περιγράψω αυτό που βλέπω ότι είμαι και όχι αυτό που φαντασιώνομαι;
-Παλεύεις να φτάσεις τον εαυτό σου σε αυτό που θα ήθελες να είσαι;
Ποτέ δεν ήθελα να είμαι κάτι συγκεκριμένο. Στον εσωτερικό ή τον εμφανή μου κόσμο. Πάντα επιθυμούσα να είμαι ένα σημάδι στον ορίζοντα και αυτό κάλυπτε τον εγωισμό μου. Δηλαδή το ότι θα ήμουν σημαδάκι δεν το θεωρούσα κάτι μικρότερο από το να είμαι πλανήτης.
-Ποιο είναι για σένα το πιο διαχρονικό ρητό, με την πιο μεγάλη σημασία;
-Με αναγκάζεις να μιλήσω σε γλώσσα που οι συνομήλικοι σου δε θα καταλάβουν. Αλλά τι να κάνουμε, Ελληνικά είναι κι αυτά.: "Τυφλός τα τ'ώτα, τον τε νουν, τα τ'όμματ' ει". Για να διευκολυνθούν οι αναγνώστες πρόκειται για το χρησμό που έδωσε ο Τειρεσίας στον βασιλιά ακόμα Οιδίποδα όταν τον ρώτησε, με αλαζονική βεβαιότητα για την απάντηση, ποια ήταν η πραγματικότητά του. Φυσικά δεν ήξερε όσα τον συνέθλιψαν στη συνέχεια, αλλά ο τυφλός μάντης με τη βοήθεια των παντεποπτών θεών τα έβλεπε ήδη.
-Και γιατί είναι αυτό το πιο σημαντικό ρητό; Ποια είναι η συνάφειά του με τη σημερινή εποχή;
Σε κάθε εποχή ο άνθρωπος φαντασιώνεται ότι είναι κάτι περισσότερο από απλό χώμα, ή έστω απλό συστατικό του σύμπαντος. Η τυφλότητα και η άρνησή του να ακούσει την αλήθεια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά του. Άμα θέλει να αποκρυπτογραφήσει τον εαυτό του, αρκεί να ακούσει τον Τειρεσία.
-Περίγραψέ μας ένα μέρος στον κόσμο που σου έχει κάνει την πιο όμορφη εντύπωση ως σκηνικό.
Τα Ματογιάννια στη Μύκονο, μια αυγουστιάτικη μέρα που σπρώχνοντας και σπρωχνόμενος αδυνατείς να προχωρήσεις. Όποιος έχει βαδίσει τα σοκάκια της Χώρας της θεϊκής Μυκόνου, θα έχει βιώσει την παραίτηση από τις επιθυμίες του (αφού ο ίδιος θα ήθελε να προχωρήσει), από τη βολή του (αφού η ζέστη είναι τραγική) και τη μετάσταση σε ένα είδος πανανθρώπινου πλάσματος χωρίς τις ιδιότητες που κάθε μεμονωμένο πλάσμα έχει. Κάτι σαν υπέροχο τέρας με πολλά κεφάλια, πόδια και χέρια, που συνεργάζονται με οδηγίες από διαφορετικούς εγκεφάλους.
-Είσαι χρόνια ιστιοπλόος. Για κάποιον που δεν έχει κάνει ιστιοπλοΐα, πως θα ζωγράφιζες το συναίσθημα που σου δίνει αυτή;
Είναι η αίσθηση της απόλυτης πληρότητας να είσαι μια κουκκίδα στο πέλαγο χωρίς μηχανική προστασία, παραιτημένος στον άνεμο, στο κύμα, και σε ένα πανί. Είναι η μοναδική αίσθηση της ταύτισης με το σύμπαν, όπου σύμπαν είναι η θάλασσα και κομμάτι του το σκάφος σου κι εσύ σαν ενιαία οντότητα.
-Παρά τον τρόπου που την περίγραψες, δεν ασχολείσαι πλέον με την ιστιοπλοΐα. Ποιος είναι ο λόγος;
Γιατί έμαθα πια ποια είναι η τέλεια ομορφιά και αυτήν μόνο αναζητώ.
-Μπορείς να μας πεις ποια είναι αυτή για σένα;
Η θέα ενός γυμνού όμορφου ανθρώπινου σώματος. Τίποτα άλλο.
-Με ποια έννοια; Θα μπορούσε πχ αυτή να είναι η Τζούλια Αλεξανδράτου, ή κάποια που απλά να έχει ένα όμορφο αγαλμάτινο σώμα; Ή (για να μην ορίσουμε ως ομορφιά κάτι που αναγκαστικά είναι αντίθετου φύλου, ένας αθλητής όπως ο Ντέιβιντ Μπέκαμ;
Με βάζεις σε μεγάλη κουβέντα. Πρώτον γιατί θεωρώ ο/η αθλητής είναι παραμόρφωση του ανθρώπινου σώματος και όχι ομορφιά. Δεύτερον γιατί ανακατέυεις τη Τζούλια που κατάφερε ένα πραγματικά ωραίο σώμα να το ασχημύνει μοναδικά εμπορευματοποιώντας το χυδαία. Υπάρχει η απλή και πραγματική αλήθεια, δηλαδή ένα σώμα φυσιολογικό, με αρμονικές διαστάσεις. Ο μεγάλος Αντώνης Τρίτσης έλεγε πως το σώμα είναι το ύψιστο αρχιτεκτόνημα του σύμπαντος. Δε μας αρκεί αυτό;
Σε κάθε περίπτωση φαντάζομαι ότι γίνεται αντιληπτό πως δε μιλάω για μια θέαση, αποτέλεσμα σεξουαλικού πόθου. Αλλά για τη θέαση που σου δίνει την αντίληψη αυτού που έχεις ορίσει ως ομορφιά, χωρίς παρεπόμενα.
-Τι συμβουλές θα έδινες στους νέους που τώρα ψάχνουν το δρόμο τους επαγγελματικά αλλά και γενικά στη ζωή τους;
Να μην ψάχνουν. Να αφήνονται. Η καταδίκη αυτού που ψάχνει είναι να μη βλέπει τι βρίσκεται μπροστά στη μύτη του.
-Πήγες κι εσύ τις προηγούμενες μέρες στο Σύνταγμα. Σε μεγάλο βαθμό, είναι μια επανάσταση νέων. Πιστεύεις ότι μπορεί να οδηγήσει κάπου;
Κάθε δρόμος οδηγεί κάπου. Αυτό δε σημαίνει ότι οδηγεί σε αυτό που στόχευες. Δε το βλέπω σαν επανάσταση αλλά σαν ευκαιρία αποκατάστασης του κοινωνικού ιστού που έχει υποστεί σύνδρομο ανοσοποιητικής ανεπάρκειας, δυστυχώς από τότε που γύρισε η καρικατούρα της δημοκρατίας στην Ελλάδα, χτισμένη στο εκμαγείο της δικτατορίας.
-Τι λείπει από τις διαδηλώσεις στο Σύνταγμα;
Αν ήμουν η κ. Παπαρήγα θα σκεφτόμουν αυτόματα "Η στράτευση". Αλλά επειδή ευτυχώς δεν είμαι νομίζω πως δε λείπει τίποτα.
-Ποιος είναι ο τρόπος να συνεχιστούν και να βγάλουν αποτέλεσμα;
Κανένας ορατός. Η πραγματικότητα του αυριανού κόσμου που είναι σήμερα εδώ, αλλά επειδή είναι αυριανός οι διαχειριστές του συστήματος δεν τον αντιλαμβάνονται και δε μπορούν να εμποδίσουν τη γέννησή του.
-Όταν ήσουν 18ρης, σίγουρα είχες κάποιο συγκεκριμένο τραγούδι που άκουγες και ονειρευόσουν. Ίσως να έχει κρατήσει το ίδιο και μέχρι σήμερα. Ποιο ήταν αυτό τότε; Έχει παραμείνει το ίδιο;
Όσο και να το ακούω δεν το χορταίνω τόσο που η μόνη σταθερή μου φαντασίωση είναι να ήμουν για λίγα λεπτά Joe Cocker. Όχι κάποιος άλλος.
-Κλείνοντας, θα ήθελα να μεταφέρεις ένα μήνυμα, σε όλους όσους θα μας διαβάσουν.
Life 's but a walking shadow. Σε συνδυασμό με το Carpe Diem.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου